Donald Trump is, na een gewonnen en verloren verkiezing, opnieuw gekozen als de 47ste president van Amerika. Zijn terugkeer naar het Witte Huis markeert niet alleen een tweede termijn, maar ook een nieuw Trump-tijdperk dat zowel een voortzetting van zijn eerdere beleid belooft te zijn, maar ook een radicale koerswijziging die Amerika fundamenteel kan hervormen. Wat kunnen we verwachten van Trump 2.0?

Trumps tweede termijn lijkt te zijn geïnspireerd door de overtuiging dat Amerika verder moet terugkeren naar en voortborduren op de “America First”-gedachte, waarbij buitenlandse betrokkenheid nog verder wordt beperkt. Waar Trump in zijn eerste termijn al probeerde de afhankelijkheid van buitenlandse mogendheden, zoals China te verkleinen, zal hij nu mogelijk nog drastischer optreden, door bijvoorbeeld meer Amerikaanse bedrijven te dwingen productie terug naar Amerika te halen. Het idee is om zo veel mogelijk economische autonomie te winnen en banen te beschermen, maar ook om invloed van grootmachten, zoals China, te verminderen.

Een ander onderdeel van Trump 2.0 is zijn gespannen relatie met traditionele Amerikaanse instituten. De eerste termijn van Trump werd gekenmerkt door botsingen met de rechterlijke macht, de pers en diverse onafhankelijke instellingen binnen de overheid. Nu hij een hernieuwd mandaat heeft en de meerderheid in het Congres heeft, lijkt Trump vastberaden om de invloed van deze instituten nog verder in te perken. De angst is dat Trump zich tijdens zijn tweede termijn nog sterker zal profileren als een leider die boven de traditionele checks-and-balances uitstijgt, wat uiteindelijk kan leiden tot een autocratisch systeem. 

Immigratie blijft een centraal thema in het beleid van Trump. Waar zijn eerste termijn gekenmerkt werd door controversiële maatregelen zoals de bouw van een grensmuur en verscherpte immigratie regels, gaat hij nu waarschijnlijk nog een stap verder. Er wordt verwacht dat Trump deze keer niet alleen fysieke barrières zal willen versterken, maar ook legale beperkingen rondom migratie aanscherpt. Denk aan het beperken van asielaanvragen en het verder versmallen van visa-opties voor werk en familiehereniging. Zijn visie op immigratie is een van de meest polariserende aspecten van zijn beleid, maar hij beschouwt het als cruciaal onderdeel van zijn beleid om controle over de landsgrenzen te behouden en de “veiligheid en soevereiniteit” van Amerika te waarborgen.

De tweede termijn van Trump toont ook aan dat hij zich meer dan ooit als een “man van het volk” wil profileren. Hoewel zijn retoriek hard en polariserend blijft, weet hij nog steeds een grote groep Amerikanen aan zich te binden die zich niet vertegenwoordigd voelt door de traditionele politieke elite. Deze keer probeert hij de kloof tussen de “gewone Amerikaan” en de politieke elite, het establishment, zelfs verder te vergroten door onpopulaire hervormingen door te drukken en hierbij politieke tegenstanders en de media te gebruiken als symbolen van de status quo die hij zegt te willen breken. Zijn toon zal naar verwachting nog harder en scherper worden, terwijl hij zijn aanhangers mobiliseert tegen vermeende “vijanden van het volk.”

Internationaal zal Trump waarschijnlijk een nog isolationistischer koers gaan varen, gericht op het heronderhandelen van handelsverdragen en het terugtrekken uit internationale samenwerkingsverbanden die, in zijn ogen, niet in het belang van Amerika zijn. Zijn houding tegenover Europa en NAVO-bondgenoten blijft complex; Trump blijft kritisch over de kosten en verplichtingen die volgens hem disproportioneel Amerika treffen. Bovendien kan zijn onvoorspelbare stijl zorgen voor diplomatieke spanningen, waarbij hij zowel de confrontatie als mogelijk nauwere samenwerking met autoritaire regimes, zoals Rusland of Saoedi-Arabië, niet schuwt. Dit kan op mondiale schaal leiden tot verschuivingen in machtsverhoudingen, waarbij Amerika zich verder afwendt van zijn rol als wereldleider.

Het klimaatbeleid onder Trump zal naar verwachting lijnrecht ingaan tegen de mondiale groene golf. Hij lijkt vastberaden om de groei van de fossiele industrie te ondersteunen, en zelfs verdere olieboringen (“drill baby, drill”) te stimuleren, onder andere in natuurreservaten en beschermde gebieden. Terwijl de meeste andere landen zich richten op emissiereductie en investeringen in duurzame energie, zal Trump blijven vasthouden aan de fossiele sector, met het idee dat deze de ruggengraat vormt van de Amerikaanse energie-onafhankelijkheid en economische stabiliteit. Zijn terugkeer in het Witte Huis zal waarschijnlijk gepaard gaan met een terugdraaiing van eerdere klimaatverdragen, waarbij hij deze afdoet als nadelig voor de Amerikaanse economie. Zo zal Trump, net als in zijn eerste termijn, uit het klimaatakkoord van Parijs stappen.

Trump 2.0 markeert een tijdperk van radicale veranderingen in de Amerikaanse politiek, waarbij nationalisme, autoritair leiderschap en economische zelfvoorziening centraal staan. Trump lijkt niet langer bereid tot compromissen, maar richt zich op het waarmaken van zijn visie voor een Amerika dat op alle fronten zijn eigen belangen voorop stelt. Deze koers zal diepe gevolgen hebben, zowel nationaal als internationaal. Terwijl zijn aanhangers de terugkeer van een sterke, onconventionele leider vieren, vrezen anderen dat Trump het Amerikaanse systeem ondermijnt en de wereldorde verstoort.

Of Trump 2.0 Amerika zal leiden naar een tijdperk van hernieuwde kracht of juist verdeeldheid, blijft afwachten. Maar dat zijn tweede termijn het politieke landschap zal veranderen, staat vast