Amerika voerde onder de naam “Operation Midnight Hammer” gerichte lucht- en raketaanvallen uit op drie beveiligde Iraanse nucleaire faciliteiten: Fordo, Natanz en Isfahan. Bij de aanval werden bunker-buster bommen en Tomahawk-raketten ingezet. De aanval zorgde voor ongebruikelijke directe Amerikaanse militaire tussenkomst in het conflict tussen Israël en Iran. 

President Donald Trump verklaarde dat de sites “totale vernietiging” hadden ondergaan, maar verschillende inlichtingenrapporten, waaronder van de Defense Intelligence Agency (DIA), stellen dat de schade beperkt was en de faciliteiten intact bleven, met een vertraging van slechts enkele maanden in Iran’s nucleaire ontwikkeling, zo berichtte CNN en The New York Times. Volgens Trump klopt die informatie niet. 

Daarnaast werd vermoed dat Iran voor de aanval grote hoeveelheden verrijkt uranium en centrifuges had verplaatst, wat de effectiviteit van de aanval verder ondermijnde. 

De vraag is of Amerika, zonder dat er sprake was van een acute dreiging voor Amerika zelf, het recht had om een soeverein land als Iran aan te vallen. 

Onder het Handvest van de Verenigde Naties is het gebruik van geweld alleen toegestaan als zelfverdediging of met een resolutie van de VN-Veiligheidsraad. Juridische experts, zoals van de Council on Foreign Relations en PBS, wijzen erop dat Amerika moeilijk kan beargumenteren dat dit een antwoord was op een “dreigende aanval” van Iran wat een noodzakelijke voorwaarde voor internationale rechtmatigheid was.

Volgens de Amerikaanse War Powers Resolution mag de president handelen zonder goedkeuring van het Amerikaanse Congres in “plotselinge noodsituaties” of om vitale belangen te beschermen. Trump beriep zich hierop en hoewel dit overeenkomt met vorige interventies, zoals in Bosnië of Libië, ondermijnd dit volgens critici de grens tussen autonoom optreden en feitelijke oorlogvoering.

Critici binnen Just Security benadrukken dat er geen expliciete voorwaarden waren waarin het Congres ingrijpende militaire actie had goedgekeurd en bekritiseerde de juridische rechtvaardiging om Iran aan te vallen.

De aanval past in Trumps America First-doctrine: krachtige, onmiddellijke actie tegen bedreigingen zonder langdurige internationale inzet. Steun komt voornamelijk van zijn politieke achterban die trouw blijven aan zijn sterke leiderschapsslogan.

Tegelijkertijd maken personen in MAGA-kringen zich zorgen over escalatie en een te grote stap buiten het Israël-Iran conflict. De MAGA-beweging vreest een langdurige buitenlandse oorlog.

De Amerikaanse aanval op Iraanse nucleaire faciliteiten markeert een ongekende escalatie in het conflict tussen Israël en Iran. Terwijl Trumps retoriek krachtig was, tonen onafhankelijke analyses dat de aanvallen weinig blijvende schade aanrichten. Juridisch gezien balanceert de aanval op de grens tussen een daad van internationale rechtmatigheid en potentieel onwettig ingrijpen, zowel internationaal als constitutioneel.

De komende weken en maanden zal moeten uitwijzen welke richting het Amerikaanse buitenlands beleid inzake Israël en Iran opgaat.