President Donald Trump sloot een deal met de Democraten over het verhogen van het schuldenplafond en de toekomst van 800.000 jonge illegalen en zette zo de Republikeinse leiders Paul Ryan en Mitch McConnell voor schut. Het is typerend voor de manier waarop Trump op dit moment opereert

Wars van politieke dogma’s en principes gaat Trump zijn eigen gang. Dat valt enerzijds te prijzen; zeker in het sterk gepolariseerde Washington waar partijen krampachtig vasthouden aan hun ideologie en eigen gelijk en niet over hun eigen schaduw durven heen te springen. Anderzijds zorgt het er ook voor dat Trump zich steeds verder van zijn eigen partij vervreemd. Hij komt in een steeds groter isolement en heeft toch de Republikeinen nodig om grote plannen door het Congres te krijgen.

Het akkoord dat Trump met de Democraten sloot is opmerkelijk. De Democraten zijn het vaak met hem oneens. Maar Trump vond het voorstel van de Democraten met betrekking het schuldenplafond veel beter en wilde er niet te lang over doen. Trump raakt snel verveeld en houdt niet van lange debatten. Dus ging hij akkoord met de voorstel van Democraten en zette de Republikeinen te kijk, die woedend waren.

Door deze actie loopt de Trump de kans dat hij een partijloze president wordt. Maar dat is wat hij wil. Hij heeft lak aan de gebruikelijke routine in Washington. Ook als zakenmaan deed hij zaken en sloot deals die voor hem het gunstgist waren. De Republikeinen weten niet wat ze met de president moeten en waar ze aan toe zijn. Trump is wispelturig.

Ook zijn eigen aanhang, die hem overigens nog massaal steunt, begint langzaam te morren. De samenwerking met de Democraten en de mildere toon die Trump aanslaat over Deferred Action for Childhood Arrivals (DACA) bevalt zijn vaste schare fans niet. Over de muur op de grens tussen Mexico en Amerika horen ze ook niets meer.

Is Trump dan een pragmatische conventionele president aan het worden? Nee, dat niet, maar de laatste weken zijn schandalen uit het Witte Huis zeldzaam. Trumps speech tot de gezamenlijke vergadering van de Verenigde Naties was er weer één, zoals we Trump helaas kennen. De speech werd geschreven door de enige, na het vertrek van Steve Bannon en Sebastian Gorka, nog overgebleven nationalist en architect van de ‘America First’ filosofie, Stephen Miller. Zowel Democraten als Republikeinen leverde kritiek op de speech van Trump bij de VN en zijn niet blij met zijn oorlogstaal richting Noord-Korea.

Nu handelt een president wel vaker onafhankelijk en Trump vindt dat hij niet gebonden is aan partijpolitiek en partijlijnen. Misschien had hij echt geen zin om te lang te luisteren, maar misschien vond hij de deal van de Democraten echt beter. Om zijn eigen partijgenoten zo voor schut te zetten was niet handig, maar met het zakeninstinct van Trump komt hij liever snel tot zaken. Maar de politiek werkt niet zo en zo mag Trump dan graag onafhankelijk opereren, maar zo wordt hij een president die eigenlijk niet meer aan een partij gelinieerd is, maar misschien ziet Trump dat ook wel graag zo.